امید

آنها که از دور نظاره میکنند میگویند: تو چه کم داری؟ هیچ..!

ومن باران اشکهایم را در ابر چشمانم پنهان میکنم و با لبخند پوچی به نشانه تائید سر تکان میدهم. اما خودم میدانم که هرگاه درون خویش را میکاوم همیشه به یک غم بزرگ میرسم، و آن غم نبودن توست...

من در کنار همه تورا کم دارم ای سپیدی بی انتهای محبت. من سالهاست که با تنهائی مآنوس هستم و در سایه این تنهائی از نیرنگ مردم زمانه ام دورم، که من از چهرهء پرفریب آنها بیزارم.

من در دنیای خویش الماسهای محبت یکرنگی و صداقت را که هرگز در جهان سیاه واقعیتها ندیدم، مانند گنجینه ای به همراه دارم. میدانم که تو به اندازه تنهائی من مهربانی، و من به وسعت فاصله ای که بین ماست تنهایم... و این پیچک انتظار است که بیرحمانه اقاقی وجودم را در بر گرفته و یک لحظه هم رهایم نمیکند. و افسوس که چه عاشقانه در تنهائی خویش صبوری میکنم. من هرصبح به امید رسیدن پیکی از روشنائی آغوشم را به روی تمامی غمهایم می گشایم و سکوت سرد فراق را در غربت نگاهم میشکنم.

من از نسل اطلسی ها بودم، از دیار پاک عاشقانه های معصوم... که در دستان ویرانگر تنهائی با زهر غربت مسموم شدم. و اینک در کویر سوزان انتظار، من از عطش باران عشق سیرابم. عطشی خشک و بی انتها که به لبان ترک خورده کویر دل معنا میدهد.

درهر غروب چشمان انتظارم را از پس پنجره بیقراری به سوی افقهای تنهائی می گشایم و با کبوتر خیالم به سرزمین خالی از حصار تنهائی سفر میکنم. آیا هرگز آهنگ سکوت مرا شنیده ای؟ من در سکوتم تورا صدا میزنم...

دوست دارم در تلاطم سپید وجودت نوازش بودن را احساس کنم. و دستان محبت تورا لمس نمایم، و آنگاه از این بستر آلودهء غمناک برخیزم و با دستان صداقت و محبت تو اشک چشمان بیقرارم را بزدایم.

آری... ای سپیدی بی انتهای محبت، ای سپید خالص معصوم: نمیدانی برای دیدارت چه عاشقانه صبوری میکنم؟

سه شنبه 3 آذر 1388 - 1:44:53 AM