شب و گل و ستاره

دوباره من و شب و گل و ستاره...

دوباره منم و یه خدای باشکوه و جبروت که پرتو نورانی عشقش تو خلوت تنهائیهام عطرافشانی میکنه.

همون معبود نازنینی که وقتی احساس داغ عطش، قلب کوچیکم رو می سوزونه از سرچشمه زلال کوثرش سیرابم میکنه و وقتی زمین میخورم جای اینکه بهم بخنده یا ترحم کنه! ازسر لطف و کرم دستای ناتوانم رو می گیره و قامت خمیدم و راست میکنه...

دوباره منم و یه دنیای شگفت انگیز پر از زیبائیهای وصف ناشدنی! زیبائیهائی که هرچه بیشتر نگاهشون میکنم بیشتر محو عظمت پروردگارم میشم.

حالا یقین دارم: که هیچ ترانه ای تو هیاهوی مبهم جنگل، زیباتر از چهچهء مرغای عاشق دور ازهم، نیست. حالا فهمیدم: که هیچ صدائی رساتر از صدای نیایش درختای سبز باغ، تو نیمه شب جمعه نیست...

من تو شکوه بی مثال جاری رودهای زلال خدا رو می بینم. من تو شمیم خوش گلای رز، عطر پاک ملکوت رو حس میکنم. من تو گلبرگای سرخ محمدی، روح سبز خدا رو لمس میکنم..!

امشب که صدای قلبم رو میشنوی و نوشته هام رو میخونی شاید حس کنی اندازهء یه ذنیا ازم دوری! اما من دیگه لحظه ای خودمو تنها نمی بینم! حالا همه جا خدا هست، تو هر نفسم، تو هر لحظه و ثانیه عمرم. به هر مسیری که چشم میدوزم نور روشن امید به صورتم می تابه...

حالا موندن یا رفتن اهمیتی نداره، تنها قلبمه که مهمه و تا ابد می تپه. امشب تنها یه آرزو رو قلبم سنگینی میکنه اونم غم ندین توست. ولی مطمئنم که خدای من، خدای مهر و هستی، این اجازه رو بهم میده که قبل رفتن یه دل سیر زیارتت کنم...

سه شنبه 3 آذر 1388 - 1:46:05 AM