درد تنهایی

خسته است دلم در اين لحظه ،گرفته است دلم ،همين دل در هم شکسته بي احساس تر از هميشه ام،غم آمده و به دلم نشسته غم آمده و اشکم را در آورده کسي نميداند من چه حالي دارم، کسي نميداند من چرا اينگونه پريشانم کجاست آن آغوشي که به آن پناه ببرم ، کجاست آن دستهايي که مرا نوازش کند ، اشکهايم را از گونه هايم پاک کند ، مرا از اين حال و هواي ابري و دلگرفته رها کند ، کجاست کسي که فرياد پر از غمم را بشنود و اين سکوت غم زده را با حرفهايش بشکند ، مرا آرام کند ، قلبم را با مهر و محبتهايش آشنا کند کسي که نميشنود حرفهاي مرا در اين لحظه ، حالا آن کسي که ميخواند حرفهايم را در اين لحظه نميبيند اشکهاي مرا ، حس نميکند درد اين دل تنهاي مرا نميتوانم قلبم را به کسي بسپارم ، بهتر است مثل اين لحظه ،از درد خويش بنالم قلبم را بسپارم به کسي که بشکند آن را ، يا به جاي آرامش آزار دهد اين قلب بي گناهم را نميگردم ديگر هيچ جاي دنيا به دنبال يک قلب باوفا نيست ، هيچ جا ، حتي اينجا ، يک دل با وفا نيست صداقت ، نيست آن کسي که عشق را درک کند و معني آن را بداند وقتي نيست دلي باوفا ، نيست ديگر کسي که آرام کند دل غمگينم را خسته ام ، باز هم مثل هميشه من هستم و قلب شکسته ام نوشته ام تا درک کني ، اي تو که مثل من ، همصدا با غمهاي مني نوشته ام تا نگردي دنبال وفا ، وفا نيست ديگر در اين دنيا نيست ديگر دلي که عاشق باشد ،نيست دلي ديگر که قدر عاشقي را بداند من که تمام دنيا را گشتم و نديدم ، اينک هم با قلبي شکسته مدتهاست که با تنهايي رفيقم ، هنوز هم به حال اين دل خويش ميگريم بي آنکه کسي ببيند اشکهايم را ،بي آنکه کسي بشنود درد دلهايم را بي آنکه کسي درک کند احساسات پاک من را ، بي آنکه کسي بيايد و دستهايم را بگيرد و مرا آرام کند ، کجاست آن قلبي که حال مرا از اين رو به آن رو کند! کجاست آن کسي که مرا باور کند�

سه شنبه 17 آبان 1390 - 3:06:36 PM