عرشیان در سوگ فاطمه(س) نالانند. فرزندان فاطمه(س) ناباورانه پیکر مطهر و بى جان مادر را در آغوش کشیده، معصومانه مى گریند و با ذره ذره وجودشان از مادر مى خواهند که بار دیگر با آنان سخن بگوید، فاطمه(س) اما مظلوم و زجر کشیده همچنان ساکت است.

ماه با شرمسارى، خود را پشت ابرهاى سیاه پنهان ساخته تا تاریکى شب، چنان همه مدینه را بپوشاند که کسى نبیند و نداند که پیکر پاک دختر رسول خدا(ص) بر روى دستان مبارک امام على(ع) به سوى کدامین خاک مى رود.

شب که همیشه با ناله هاى على(ع) آشناست، حال شاهد مظلومیت و زمزمه هاى حزن انگیز اوست، زمزمه هاى حزن انگیزى که در غم از دست دادن فاطمه از عمق وجود مولا(ع) برمى خیزد. لحظه ها، آرام و قرار ندارند گویى از آن مى ترسند که بغض على(ع) بترکد و آسمان فرو ریزد کوچه هاى تاریک مدینه، شرمگین از امانت دارى خود، در سکوت مرگ آورى فرو رفته اند. ملائکه، مدینه را سرزنش مى کنند:

�مگر رسول خدا(ص) نفرموده بود که فاطمه پاره تن من است؟ واى بر تو اى مدینه که چه بد امانت دارى بودى!�

زمین، حضور گام هاى آرام على(ع) را حس مى کند. همان گام هایى که هر گاه در میدان مبارزه با دشمن به حرکت درمى آمد، زمین و زمان از صلابت و هیبت آن بر خود مى لرزید و هیچ کس را یاراى مقاومت در برابر او نبود و با همان گام هایى که یتیمان و بینوایان کوفه هر گاه خش خش گام على(ع) را در دل شب مى شنیدند، نور امید وجودشان را پر مى کرد.

و حالا على(ع) ا ست و شب و تنهایى و پیکر مطهر همسر و ناله هاى معصومانه فرزندان و به اندازه تمام جهان غم و بغضى که گلوى حضرتش را مى فشارد و خیل ملائکه که آمده اند تا در این تنهایى، غمخوار مولا(ع) باشند ...

فرزندان فاطمه(س) آخرین وداع را با مادر مى کنند و پیکر مطهر زهراى مرضیه با خاک آشنا مى شود و روح پاکش به پدر بزرگوارش رسول خدا(ص) مى پیوندد و خاک، چنان به وصیت فاطمه(س) وفادار است که اثرى از قبر، باقى نمى گذارد.

حزن و اندوه، چنان بر وجود مولاى متقیان، اسوه صبر و ایمان و شجاعت غلبه مى کند که اشک از دیدگان مبارکش سرازیر مى شود. على(ع) روى مبارک را به سوى قبر پیامبر(ص) برمى گرداند و با او درد دل مى کند:

�السلام علیک یا رسول اللّه ...(ص) ... فاطمه، نوردیده ات امشب به زیارت شما آمده ... خداوند اینگونه مقدر ساخته که در میان اهل بیت، فاطمه زودتر از دیگران به تو بپیوندد ... یا رسول اللّه ... اکنون امانت خویش را از من باز گرفتى ... بعد از فاطمه(س) اندوه، همیشه با من خواهد بود و شب هایم به بیدارى خواهد گذشت و این حزن و اندوه با من خواهد بود تا وقتى که خداوند براى من نیز سرایى را که تو در آن مقیم هستى، اختیار کند...

یا رسول اللّه ...(ص) در سینه ام اندوهى است که آزارم مى دهد ... چقدر زود بین من و فاطمه(س) جدایى افتاد ... اکنون تو، خود از غم هایى که بر سینه فاطمه ات نشسته بود، از او بپرس ... غم هایى که نمى توانست به کسى بگوید ...�(1)

رسول خدا دخترش فاطمه را بیش از آنچه مردم انتظار داشتند، عزیز و گرامى مى داشت و خیلى بیشتر از آن اندازه که مردان به دختران خود توجه و علاقه نشان مى دهند به او توجه و محبت مى کرد، به طورى که به نظر مى آمد که از حدود دوستى پدر و فرزندى بسیار پا فراتر نهاده است.

آن حضرت نزد خودى ها و عموم مردم بارها، نه یک بار و دو بار، در مواقع مختلف، نه یک جا و دو جا، فرموده بود:

�فاطمه بانوى بانوان جهانیان است�(2)

فاطمه روز قیامت که مى خواهد از محشر عبور کند از سوى عرش رحمان ندا مى رسد: �چشم ها را فرو افکنید که فاطمه دختر محمد عبور کند.�(3)

و رسول خدا(ص) بارها فرمود: �رنج فاطمه رنج من، خشم او خشم من، نگرانى او نگرانى من است.�(4)

* *

حضرت فاطمه(س) در سال پنجم بعثت در مکه متولد شد. آن حضرت در پنج سالگى مادر خویش را از دست داد. ایشان بسیار مورد علاقه پدر بزرگوارش بود تا حدى که پیامبر اسلام (ص) مى فرمود: �فاطمه پاره تن من است. هرکه او را شاد گرداند، مرا شاد کرده، و هر که او را بیازارد، مرا آزرده است.�(5)

این بانوى بزرگ در عبادت خدا و پرهیزگارى و فضلیت، آئینه تمام نماى پدرش، رسول خدا بود. روزى پیامبر اکرم به او فرمود: بهترین چیزها براى زن چیست؟ حضرت زهرا عرض کرد: �اینکه او نامحرم را نبیند و نامحرم هم او را نبیند.�

وى در سن نوجوانى با امام على(ع) ازدواج نمود و نسل پیامبر (ص) و یازده امام گرامى از ایشان مى باشد. آن حضرت در سال یازدهم هجرى پس از رحلت پدر گرامیش چشم از جهان فرو بست.

آرى زندگى کوتاه و زودگذر حضرت زهرا(س) با فراز و نشیب هاى جانکاه و طاقت فرسایى همراه بود که صبر و شکیبایى در برابر آنها به زانو در مى آمد و مردان بزرگ را توان شنیدن نبود، تا چه رسد که با آن حوادث روبه رو شوند و این از برترى هاى بى مانند آن حضرت بود.

اما برجسته ترین فضلیت در زندگى زهراى اطهر(س) حمایت بى دریغ حضرتش در دفاع از مقام ولایت على بن ابى طالب(ع) است و تحمل آن همه سختى و مصیبت و درد و رنج در طول دوران زندگى کوتاه ولى پر برکت و ایراد خطبه هاى روشنگرانه و حتى سکوت و خاموشیش، همه و همه، در این راستا قرار دارند و این پایدارى و شکیبایى تا سر حد شهادت ادامه یافت و به حق، مى توان آن وجود قدسى را شهیده سنگر امانت نامید.

منابع:

1 امیرى پور، احمد، راهنماى تاریخ انبیا و چهارده معصوم(ع)، مشهد، انتشارات ترنم، چاپ چهاردهم، 1384، ص69.

2 مروارید، مرتضى، طاهرین 2، مشهد، کارشناسى اقامه نماز سازمان آموزش و پرورش خراسان، چاپ اول، 1382، ص36.

پى نوشت ها:

1. نهج البلاغه ،خ 202.

2. معانى الاخبار7 ص107. بحارالانوار، ج43، ص24.

3. تاریخ بغداد، ج8، ص141.

4. بحارالانوار، ج43 23.

5. همان.