کنج دنج

دلم یه کنج میخواد ، یه کنج دنج نه برای دوری از آدمها ، بلکه برای نزدیکی به خودم ! ... خیلی وقته که تا پای نوشتن میرم و برمیگردم ، همه اش بخاطر اینکه تازگیا با خودم زیاد تنها نمیشم دلم میخواس یه مجموعه اعترافات بنویسم ، گرچه شک دارم حرفهای روسو واقعا اعتراف بوده اند ، یا باز هم تظاهر به عریانی روح ؟! وقتی سراغ خودم میام و به خودم میگم : حامد ؟ ، خودم جواب میدم چیه ؟ چته باز ؟ جواب میشنوم : منم همینو میخواستم بپرسم ! چته باز ؟ و پاسخ خودم رو با یه شونه بالا انداختن میدم : نمیدونم ! خودمو میبینم ، خودمو میشنوم ، خودمو فکر میکنم فکر کنم هیچ چیز تو دنیا به اندازه ی اینکه آدم چیزی برای نوشتن نداشته باشه حس پوچی نمیده ! آدم ... البته بستگی داره اون آدمه جزو کدوم دسته باشه ؟ این وریا ؟ یا اون وریا ؟ یا اونایی که میگن ...یـــه هر دو ور ؟! میدونی ، در کل به نظرم آدم ها سه گروهند : گروه اول : مدام به گذشته فکر میکنند ، روزهای خوبی که داشته اند و یا میتونستن داشته باشن و قدرشو ندونستن ، و اگه بخوام یه تصویر کلی از این دسته مجسم کنم آدم هایی اند با چهره ای پر از غم که مدام سیگار گوشه ی لب هاشون یا لای انگشت هاشونه و همیشه به کافی شاپ های تاریک میرن و ترک غلیظ سفارش میدن . آینده شاید برای این گروه تکرار افسوس هاست و اینکه دنبال مقصر های مختلف برای این حالشون بگردن و آخرشم همه رو به گردن شاید بی وفایی دنیا و شاید هم خود خدا بیاندازند ! ، و یه دسته ی مغرور تر هم میگن " اینا همش عشق خداست که نثار من شده " و تا آخر عمر در این عشق میسوزند گروه دوم : همیشه به فکر فردا ! این دسته معمولا برای " لحظه " تو دائره المعارفشون Not found میزنه و بطور کلی برای " فردا " و بقول خودشون فردایی بهتر زندگی میکنند ، گرچه شاید هرگز اون فردا در کار نباشه ... برای تجسم این افراد زیاد به مغزمون فشار نیاریم چون در اپیزود اول این گروه در حال تلاش پیوسته هستند و ما وجودشون رو کمتر حس میکنیم و در اپیزود دوم تلاش خاصی نمیکنند اما به هر حال کافی شاپ هم نمیروند و سیگار هم نمیکشند و در عوض فقط " فکر میکنند ! " گروه سوم : اون گروهیه که شما توشید چون حتما خودتون رو جزو 2 دسته ی بالا نمیدونید ! این گروه ، در تعادلند و واژه ی تعادل رو تنها کیمیای زندگی میشناسند ... گاهی به زمین و زمان فحش میدن و میگن به ... که فلان چیز فلان جور شد ! و گاهی هم برای کوچکترین مسایل توجه و دقت دارند ... همیشه با آغوش باز به استقبال مشکلات میرن چون در لحظه زندگی میکنن و دیگه جایی برای فرار یا فرافکنی نیست ، این دسته آدم ها همیشه سپر و کلاه خود دارن گرچه ممکنه خودشونم ندونن . برای تجسم این گروه میتونم آلپاچینو رو مثال بزنم ، البته الپاچینوی واقعی نه مایکل کورلئونه ! آدم هایی که همیشه اولین چیزی که در ظاهرشون به نظرتون میاد ساعت مچی شونه ؛ و صدایی گیرا ، محکم و چشمانی نافذ دارند . گرچه به تعداد آدم ها ، میشه آدم ها رو گروه بندی کرد ، در واقع هر کس برای خودش یه گروهه و شما میتونید بگید جزو این سه دسته نیستید اما به نظر من بالاخره جزو همین سه دسته اید ، چون ، من ، حامد ، خودمو میبینم ، خودمو میشنوم ، خودمو فکر میکنم و تا هستم جهان ارثیه ی بابامه،و دلم میخواد اینجوری فکر کنم !

سه شنبه 15 تیر 1389 - 10:14:20 PM